Deze afgelopen twee weken ben ik in een vreemde stemming. Niet alleen omdat mijn man Gosse deze weken niet of nauwelijks thuis was en ik dus aan mezelf overgelaten werd. Normaal gesproken kan ik erg genieten van het alleen zijn en vermaak ik me prima in mijn eentje. Als Vissenmeisje verwelkom ik normaal gesproken de eenzaamheid en de mogelijkheid om me in mijn eigen wereldje terug te trekken. Misschien is het de Vissenvrouw in me die ineens andere nieuwe ervaringen hierin opdoet…
Het is ook niet omdat we afgelopen zondag onze prachtige lieve Micha, de oudste van onze 4 poezen, onverwachts moesten laten inslapen. Daar ben ik natuurlijk wel verdrietig over. Dat kan ook niet anders, na haar 13 jaar lang te hebben mogen verwennen.
Het is ook niet, omdat ik al bijna twee maanden rustiger aan moet doen en behoorlijk beperkt wordt door een schouderblessure (RSI-achtige klachten). Ook al heb ik hierdoor eindelijk het besef gekregen dat het cruciaal is voor mijn welzijn om mijn inspanningen regelmatig af te wisselen met ontspanning, meer rustpauzes in te lassen. Dat ik mijn mannelijke energie van altijd hard werken, willen presteren en maar doorgaan ook mag (!) afwisselen met mijn vrouwelijke energie van ontvangen, zacht en mild zijn voor mezelf, zorgzaam zijn zowel voor mezelf als voor anderen. (Nee, dat komt bij mij niet vanzelf aanwaaien…)
Maar dat is het ook niet.
Vandaag heb ik veel geschreven in mijn dagboek. Al een paar weken ben ik ernstig gestemd en bezig met het onderzoeken van mijn dieper liggende gevoelens. (Okee, degenen die mij goed kennen, weten dat ik dit altijd doe… maar het voelt nu nog veel intenser….) Als astroloog kijk ik dan natuurlijk naar mijn horoscoopstanden en dan kan ik dat terug vinden in de Maan die de afgelopen weken door het teken Stier en door mijn achtste huis liep.
Toen ik begon met het schrijven van dit nieuwe artikel zag ik tot mijn verrassing dat de Maan net vanuit het teken Stier over ging naar het teken Tweelingen, nog steeds in mijn achtste huis. Dat vertaalt zich letterlijk in: schrijven over je diepste gevoelens….
Toen wist ik: dit moet ik dus kennelijk doen. Ik was het al van plan, maar twijfelde erg omdat het behoorlijk persoonlijk is wat ik met je wil delen. En wie zit daar nou op te wachten? Misschien niemand, maar dat is okee.
Waar ik op dit moment enorm mee worstel, is het volgende. Ik wil zoveel, maar ik heb het gevoel dat ik stil sta. En toch weet ik dat juist het tegenovergestelde aan de hand is. Innerlijk zit ik in zo’n waanzinnig groeiproces, dat ik het maar nauwelijks kan bijbenen. En het kost me bákken met energie, waardoor ik me enorm futloos en moe voel.
Vanmiddag buiten in onze besloten tuin ook mezelf als het ware leeg gehuild. Ik wist niet eens precies waarom, maar dat hoefde ook niet. Een loslaten, in ieder geval van een heleboel emoties die er al zo lang zaten.
Die innerlijke wereld, wat er allemaal in mij omgaat, is zó lang alleen van mij geweest. Niet zichtbaar voor anderen, ook omdat het vaak niet veilig voelde om daarmee voor de dag te komen. Hoewel dat misschien alleen maar mijn aanname was en heb ik dat er zelf van gemaakt. Daar ben ik in gaan geloven: dat het niet veilig is om mezelf zichtbaar te maken. Daarom worstel ik daar nu ook zo mee, om mezelf zichtbaar te maken als astroloog, als creatief persoon, als volwassen vrouw. Maar om de woorden van Tony Robbins te gebruiken: dat is dus het verhaal dat ik mezelf verteld heb. Dat stopt nu.
En nu voel ik steeds meer in mezelf, dat ik die innerlijke wereld naar buiten mag brengen. Dat is juist wat ik in de wereld heb neer te zetten, met het teken Kreeft op het tiende huis in mijn geboortehoroscoop.
Dus bij deze zet ik mijn eerste stap in die richting!
Namasté,
met liefde en mededogen,
